Στη μαμά

Φοράει, μάλλον, μαργαρίτες για φεγγάρια

Και έχει βλέμμα που θολώνει τα νερά

Έχει μια δύναμη που κόβει μονοπάτια

Και μια άνοιξη χωμένη στην καρδιά

 

Φοβάται εύκολα τα νέα μονοπάτια

Μα έχει θάρρος και φιλόξενη καρδία

Και όσα κι αν της χτίσουν σκαλοπάτια,

Πηγαίνει αγέρωχα στον άνεμο σιμά.

 

Δεν την πειράζει αν στο βλέμμα έχεις μίσος,

Δε θα σε κρίνει αν δεν θέλεις συντροφιά

Έχει για πρόσταγμα αγάπη και το ήθος

Και είναι πάντα μια φωλιά για τα παιδιά

 

Δεν σταματάει σ’ ένα στόχο κι ένα τείχος

Κι είναι συνέχεια με τα μάτια ανοιχτά

Και αν πιστεύεις πως θα αφήσει αυτό το ξίφος,

‘κείνη ξυπνάει μ’ ενός δράκου την φωτιά

 

Και τρέχει μέσα στη βροχή και μες το πλήθος

Και δεν φοβάται που και που την μοναξιά

Κι όσο κι αν κλάψει πάντα την περνάει ρίγος

Όταν στην πόρτα της ακούσει το «Μαμά».