Προσωπικό

Ένα κομμένο μαξιλάρι στην ψυχή μου

Μία φωνή που δεν την άκουσε κανείς

Όλο μου λέει να φωνάξω μα η στιγμή μου

Δεν έχει λάμψη ούτε μίας αστραπής

 

Σιγά, δειλά, βήματα κάνει το κορμί μου

Δίχως χωράφι να ‘χει νούφαρα πολλά

Νιώθω το βλέμμα να καρφώνει την πνοή μου

Μ’ ένα φουστάνι που ‘χει χρώμα από παλιά.

 

Δεν είναι άραγε αρκετό το μουσικό μου

Κουτί που νιώθω πως χορεύει στην καρδιά;

Γιατί επέλεξα την άκρη αυτού του δρόμου;

Χωρίς με σύντροφο να έχει μια φωλιά;

 

Νομίζω είναι το, το βλέμμα αυτού το κόσμου

Που πλημμυρίζει τη μικρή μου την καρδιά

Πόσο θα ήθελα να είχα μόνο εμπρός μου

Μόνο μια θάλασσα και μία ακρογιαλιά.

 

Δεν θα χωρέσει πουθενά ο εαυτός μου

Μα υπάρχει χώρος στην δική μου την καρδιά

Κι έχουμ' αντέξει τέρατα αυτού του κόσμου

κι έχουμε κλάψει μόνο οι δυο μας συντροφιά

 

Σαν μαξιλάρι πια τον έχω τώρα εμπρός μου

Και ευτυχώς αντέχει να ‘μαστ’ αγκαλιά

γιατί αν κάποτε μ’ αφήσει ο εαυτός μου

κάπου θα πέσει η αυλαία σιωπηλά.