Στη γιαγιά

 

Φοράς για σκουλαρίκια τα κοχύλια

Με μάγουλα σαν σύννεφα μικρά

Πως θα ‘θελα να ήμουν ηλιαχτίδα

Να μπερδευτώ μες τα μαλλιά σου τα χρυσά

 

Στον ήλιο λάμπεις όλη σαν καθίσεις

Κι έχεις φωνή που ‘ναι σαν άνεμος γλυκιά

Φεγγάρια και αστέρια πώς σκορπίζεις

Σαν έρχεται στα χείλη σου η μιλιά

 

Σαν νούφαρα με πέταλα σκορπίζεις

Κάθε σκοτάδι, ασήμαντο, μικρό

Με ροζ τ’ ονείρου πόσο άνοιξη θυμίζεις

Πώς γαληνεύω , θε μου, όταν σε κοιτώ.

Στη μαμά

Φοράει, μάλλον, μαργαρίτες για φεγγάρια

Και έχει βλέμμα που θολώνει τα νερά

Έχει μια δύναμη που κόβει μονοπάτια

Και μια άνοιξη χωμένη στην καρδιά

 

Φοβάται εύκολα τα νέα μονοπάτια

Μα έχει θάρρος και φιλόξενη καρδία

Και όσα κι αν της χτίσουν σκαλοπάτια,

Πηγαίνει αγέρωχα στον άνεμο σιμά.

 

Δεν την πειράζει αν στο βλέμμα έχεις μίσος,

Δε θα σε κρίνει αν δεν θέλεις συντροφιά

Έχει για πρόσταγμα αγάπη και το ήθος

Και είναι πάντα μια φωλιά για τα παιδιά

 

Δεν σταματάει σ’ ένα στόχο κι ένα τείχος

Κι είναι συνέχεια με τα μάτια ανοιχτά

Και αν πιστεύεις πως θα αφήσει αυτό το ξίφος,

‘κείνη ξυπνάει μ’ ενός δράκου την φωτιά

 

Και τρέχει μέσα στη βροχή και μες το πλήθος

Και δεν φοβάται που και που την μοναξιά

Κι όσο κι αν κλάψει πάντα την περνάει ρίγος

Όταν στην πόρτα της ακούσει το «Μαμά». 

Προσωπικό

Ένα κομμένο μαξιλάρι στην ψυχή μου

Μία φωνή που δεν την άκουσε κανείς

Όλο μου λέει να φωνάξω μα η στιγμή μου

Δεν έχει λάμψη ούτε μίας αστραπής

 

Σιγά, δειλά, βήματα κάνει το κορμί μου

Δίχως χωράφι να ‘χει νούφαρα πολλά

Νιώθω το βλέμμα να καρφώνει την πνοή μου

Μ’ ένα φουστάνι που ‘χει χρώμα από παλιά.

 

Δεν είναι άραγε αρκετό το μουσικό μου

Κουτί που νιώθω πως χορεύει στην καρδιά;

Γιατί επέλεξα την άκρη αυτού του δρόμου;

Χωρίς με σύντροφο να έχει μια φωλιά;

 

Νομίζω είναι το, το βλέμμα αυτού το κόσμου

Που πλημμυρίζει τη μικρή μου την καρδιά

Πόσο θα ήθελα να είχα μόνο εμπρός μου

Μόνο μια θάλασσα και μία ακρογιαλιά.

 

Δεν θα χωρέσει πουθενά ο εαυτός μου

Μα υπάρχει χώρος στην δική μου την καρδιά

Κι έχουμ' αντέξει τέρατα αυτού του κόσμου

κι έχουμε κλάψει μόνο οι δυο μας συντροφιά

 

Σαν μαξιλάρι πια τον έχω τώρα εμπρός μου

Και ευτυχώς αντέχει να ‘μαστ’ αγκαλιά

γιατί αν κάποτε μ’ αφήσει ο εαυτός μου

κάπου θα πέσει η αυλαία σιωπηλά.

“How do you spend your time silently at the bottom of the hill, when the grass is growing?”

 English (scroll down for the greek version/κατέβα πιο κάτω για το Ελληνικό ποίημα :) ): 

One,

       and there is only yours.

One,

       and she is only yours.

Only one,

but are you the only one who has her? Or do you share her with others? Does she maybe leave silently in the night to get lost into other eyes and galaxies?

How surely can you say: She is mine. – only one. and mine.

How much time of the day do you spend together? How much time of the day do you plainly co-exist.

When the lights are off, in the dark, do you hear to her? Do you listen to her.

Does she look at you when the sun comes up in the morning? Does she look at you when the sun is shining on your face.

Or do you hide her, scared, in the shadow of others

like she was – Wrong.

 

What do you want? To know what? What do you mean who is she? 

What is she?!

If you still don’t know what she is - who she is, then you’ve already 

lost 

her.

and she used to be yours.

Ελληνικά: 
 

Μία,

       είναι μόνο η δική σου.

Μία,

       την έχεις όμως μόνο εσύ; Ή τη μοιράζεσαι με άλλους; 

Μήπως σου φεύγει κρυφά

και χάνεται σε δεύτερα μάτια

το βράδυ;

Με πόση σιγουριά θα πεις

είναι δική μου - μόνο μία

και δική μου.

Πόση ώρα της μέρας περνάτε μαζί.

           Πόση ώρα της μέρας απλά

                     συνυπάρχετε;

Το βράδυ, με τα φώτα κλειστά,

     την ακούς;

Σε κοιτάει το πρωί όταν βγαίνει 

    ο ήλιος;

Ή μήπως  στη σκιά αλλωνών 

    την κρύβεις

                   φοβισμένα

 λες και είναι - λάθος. 

                                      Τι θες;

Να ακούσεις τι; Τι εννοείς 

     τι είναι; 

Αν δεν ξέρεις ακόμη ποια είναι, την έχεις 

χάσει.

Και ήταν δική σου... 

Μοναξιά

Δεν υπάρχει κανείς για να με σώσει.

Κάθε μου σχέση πρέπει να τελειώσει. 

Κάθε στιγμή δεν είναι μια ταινία

κι εγώ φοβάμαι πως να μείνω ζωντανή.

Μία φανφάρα συνεχώς ζω να ξεχνάω

τη μοναξιά που ένιωθα παλιά-

καμιά φορά νομίζω πως πονάω,

μα 'χω 'να άγχος καρφωμένο στην καρδιά.

Δεν έχω θλίψη, ούτε φόβο να λυγίσω, 

έχω μονάχα δυο παράπονα μικρά-

το ένα είναι πώς το αντιμετωπίζω 

και τ' άλλο πώς τα βλέμματα παίρνουν φωτιά.

Εγκλωβισμένος σ' ένα κύκλο τριγυρίζω

άλλων φωνές ν'ακούω σ' όνειρα συχνά,

"θα 'σαι μονάχη" 

και μετά πώς θα επιζήσω;

Μια απορία αλλωνών με ξαγρυπνά.

Όχι. Δεν αντέχω ν' αντικρύζω

κρυφά κομμάτια που δε ζήσατε εσείς-

εγώ μονάχη θέλω πάλι ν' αλωνίζω

δίχως αγάπη δε δυστύχησε κανείς.